HMS Hurworth (1984)
 HMS „Hurworth” w 1997 | |
| Klasa | |
|---|---|
| Typ | |
| Historia | |
| Stocznia | |
| Wodowanie |
25 września 1984 |
 Royal Navy
| |
| Nazwa |
HMS Hurworth |
| Wejście do służby |
2 lipca 1985 |
| Los okrętu |
w służbie |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
615 ts standardowa |
| Długość |
60 m |
| Szerokość |
10 m |
| Zanurzenie |
3,4 m |
| Napęd | |
| 2 silniki wysokoprężne o mocy 3800 hp, 2 śruby | |
| Prędkość |
14 węzłów |
| Uzbrojenie | |
| 1 armata plot. 30 mm 3 km 7,62 mm M134 2 km 12,7 mm M2 | |
| Załoga |
45 |
HMS Hurworth – brytyjski niszczyciel min typu Hunt, w służbie Royal Navy od 1985 roku. Nosi numer burtowy M 39. Jest drugim okrętem o tej nazwie.
Budowa[edytuj | edytuj kod]
Okręt był jedenastą według numeracji, lecz dziewiątą zbudowaną jednostką z 13 brytyjskich niszczycieli min typu Hunt[1]. Zamówiono go 19 czerwca 1980 roku razem z trzema innymi w stoczni Vosper Thornycroft Ltd w Woolston (część Southampton), która zbudowała większość okrętów tego typu[1][2]. Okręt wodowano 25 września 1984 roku, a przyjęto do służby po ukończeniu 2 lipca 1985 roku[2]. Nazwa pochodziła od wsi Hurworth-on-Tees, związanej z polowaniem na lisy, zgodnie z nazewnictwem typu[3]. Był drugim okrętem o tej nazwie, po niszczycielu eskortowym z II wojny światowej[4]. Koszt budowy wynosił ok. 35 mln funtów[1].
Opis[edytuj | edytuj kod]
Okręty typu Hunt miały kadłub zbudowany z plastiku wzmocnionego włóknem szklanym (GRP)[1]. Wyporność standardowa wynosiła 615 ts, a pełna 725 ts[1]. Nowsze źródła podawały wyporność pełną 750 ton[2]. Długość całkowita wynosiła 60 m, a na linii wodnej 57 m, szerokość: 10 m, a maksymalne zanurzenie: 3,4 m[1]. Załoga liczyła 45 osób, w tym 6 oficerów[2][4].
Uzbrojenie służyło tylko do samoobrony i pierwotnie na okrętach typu Hunt stanowiła je automatyczna armata uniwersalna Bofors 40 mm[2]. Do połowy lat 90. była wymieniana na armatę Oerlikon/BMARC DS30B kalibru 30 mm L/75[2]. W latach 1991-92 na „Hurworth” były zamontowane dodatkowo dwa działka kalibru 20 mm Oerlikon/BMARC GAM-C01[5]. Na przełomie pierwszej i drugiej dekady XXI wieku na okrętach tego typu ustawiono trzy sześciolufowe rotacyjne karabiny maszynowe 7,62 mm Dilon Aero M134 Minigun[6]. Uzbrojenie uzupełniały dwa karabiny maszynowe kalibru 7,62 mm, zastępowane w latach 2014–2015 przez karabiny maszynowe kalibru 12,7 mm Browning[2][6].
Napęd stanowiły dwa silniki wysokoprężne Ruston-Paxman 9-59K Deltic o mocy łącznej 3800 hp, napędzające dwie śruby, pozwalające na osiąganie prędkości maksymalnej 15 węzłów[2]. Ponadto okręty miały pomocniczy napęd hydrauliczny pozwalający na osiąganie prędkości do 8 węzłów, napędzany przez silnik Deltic 9-55B o mocy 780 hp, napędzający też agregaty prądotwórcze[2]. Zasięg wynosił 1500 mil morskich przy prędkości 12 w[2]. Przed 2016 rokiem na okręcie wymieniono silniki na Caterpillar C-32 ACERT o mocy po 2000 hp (łącznie 4000 hp)[6][7].
Wyposażenie nawigacyjne obejmowało radar Kelvin Hughes Type 1006 lub 1007 (pasmo I)[2]. Wyposażenie do poszukiwania min obejmowało pierwotnie sonar Plessey Type 193M Mod 1[2]. Ponadto okręty miały sonar wysokiej częstotliwości Mil Cross do unikania min na kursie i sonar Type 2059 do śledzenia pojazdów podwodnych[2]. W 2005 roku został wyposażony w nowy sonar 2193[6][4]. Okręty typu Hunt miały system informacji bojowej CAAIS DBA4[2]. Po 1990 roku okręty otrzymały system nawigacyjny Racal Mk 53[2]. W latach 2004–2005 okręty otrzymały również system dowodzenia NAUTIS 3[8][6].
Po wejściu do służby „Hurworth” przenosił dwa zdalnie kierowane pojazdy podwodne PAP 104 do zwalczania min, a od 1988 roku mógł przenosić pojazdy nowszego typu PAP 105[2]. Okręty ponadto miały trały magnetyczne MS 14, holowany trał akustyczny Sperry MSSA Mk 1 i klasyczne trały kontaktowe Oropesa Mk8[2]. Trały niekontaktowe zostały zdemontowane w 2005 roku[6]. Na przełomie pierwszej i drugiej dekady XXI wieku pojazdy podwodne PAP 104/105 zastąpiono przez jednorazowe Seafox C[6].
Służba[edytuj | edytuj kod]
_(cropped).jpg)
HMS „Hurworth” (numer burtowy M 39) został wcielony do służby w brytyjskiej Royal Navy 2 lipca 1985 roku[2]. Został przydzielony do 3 Eskadry Niszczycieli Min (3rd MCM Squadron)[1].
W 1987 roku „Hurworth” brał udział w akcji ratunkowej promu „Herald of Free Enterprise”[a]. 13 sierpnia 1990 roku wypłynął na wschodnie Morze Śródziemne, wraz z bliźniaczymi „Cattistock” i „Atherstone”[9]. Następnie na początku 1991 roku wziął udział w wojnie w Zatoce Perskiej, za co przyznano mu wyróżnienie bojowe (battle honour)[4]. W maju tego roku powrócił do bazy w Portsmouth[10].
Przed 2016 rokiem okręt przeszedł modernizację połączoną z wymianą silników[7].
W 2018 roku okręt był w składzie 2 Eskadry Niszczycieli Min (MCM2), pod dowództwem kmdra ppor. Marka Hewarda[11]. Pod koniec tego roku wziął udział w dużych ćwiczeniach NATO Trident Juncture u wybrzeży Norwegii[11]. W sierpniu 2022 roku okręt wszedł w skład stałego zespołu przeciwminowego NATO Standing Mine Countermeasures Group 1. Dowódcą okrętu był wówczas kmdr ppor. Simon Reeves[12]. W 2024 roku dowódcą okrętu był kmdr ppor. Alex Knight[4].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Według HMS Hurworth (M39) [online], Ministerstwo Obrony Wielkiej Brytanii., ale błąd w dacie (2005 rok)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g Jane’s Fighting Ships 1986-87 ↓, s. 656
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r Jane’s Fighting Ships 1996–97 ↓, s. 770
- ↑ About the Hurworth Hunt [online] [dostęp 2024-05-17] (ang.).
- ↑ a b c d e HMS Hurworth (M39) [online], Ministerstwo Obrony Wielkiej Brytanii [dostęp 2024-05-17] (ang.).
- ↑ Jacek Krzewiński: Royal Navy 1950-1994. Warszawa: Magnum-X, 1995, s. 201. ISBN 83-902554-8-0.
- ↑ a b c d e f g Jane’s Fighting Ships 2015–2016 ↓, s. 908.
- ↑ a b A Day of Promotions and Awards in HMS Ledbury [online], Ministerstwo Obrony Wielkiej Brytanii, 17 maja 2016 (ang.).
- ↑ Jane’s Fighting Ships 2002–2003 ↓, s. 780.
- ↑ Key role in crisis. Gulf build-up gets moving. „Navy News”, s. 1, wrzesień 1990. (ang.).
- ↑ Another fine catch!. „Navy News”, s. 19, czerwiec 1991. (ang.).
- ↑ a b MCM2 Crew 1 return to sea in an old friend [online], Ministerstwo Obrony Wielkiej Brytanii, 24 lipca 2018 (ang.).
- ↑ Hurworth joins NATO for minehunting operations [online], Ministerstwo Obrony Wielkiej Brytanii, 10 sierpnia 2024 (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jane’s Fighting Ships 1986-87. John Moore (red.). Londyn: Jane’s Publishing Company, 1986. ISBN 0-7106-0828-4. (ang.).
- Jane’s Fighting Ships 1996-97. Richard Sharpe (red.). Londyn: Jane’s Information Group, 1986. ISBN 0-7106-1355-5. (ang.).
- Jane’s Fighting Ships 2002–2003. Stephen Saunders (red.). Jane’s Information Group Ltd, 2002. ISBN 0-7106-2432-8. (ang.).
- IHS Jane’s Fighting Ships 2015–2016. Stephen Saunders (red.). IHS, 2015. ISBN 978-0-7106-3143-5. (ang.).
| Wielka Brytania |
|
|---|---|
| Grecja | |
| Litwa |
